Hausten slik den er "rett og slett"

Haust er ikkje ein årstid etter min meining. Haust er overgangsfasen mellom bra og dårlig. Det følast som at hausten er ti gonger lengre enn sommaren. Det bare bygger seg opp mot vinteren, sakte men sikkert. Du vet han er på vei, den iskalde vinteren. Du forbereder deg på fingre så kalde at du kan brekke dei. Kvar morgon er det kaldt, men snøen har ikkje falt enda. Det regner, men snør ikkje. Blada faller av trea og alt følast så tomt. Det ikkje tilfelle at ein bruker haust som en metafor for å vere trist. Du må ut i hagen og rake, stille stunder med raka, legger lavet i haugar og løfter det tunge, blaute lavet ned i posane. Reina plaskar på din nakne hodebunn, mens du står der. Alt er rått og kald, og du kan kjende kulda smyger seg inn under t - skjorta di og opp ryggen. Lyset om dagande forsvinner sakte men sikkert og du kan føle at ein ny og dyster periode har byrja.

Hausten vil alltid minne meg om den mest tragiske episoden som har skjedd meg, nokon år tilbake i tid. Hausten hadde nettopp byrja og stormen var fult på vei. Eg hadde mista nøklane  på toget og det var ingen vei tilbake. Eg stod på inngangstrappa og venta og venta, til nokon frå familien min skulle komme og låse opp. Regnet piska meg i trynet der eg stod, og all kleda mine var søkk våte. Det  var ingen ting eg kunne gjere, eg var aleine mot regnet, ikkje ein gong eit skur eg kunne gjømme meg i. Vi lekte gjemsel og reina fant meg heile tida, det var ikkje noko gøy ein gong. Mobilen hadde dødd ut og alt håp var borte. Etter kvart bestemte eg meg for å gå til ein venn, for å søke ly der. Det var full tornado og vinden tok meg. Det var ikkje lange biten eg skulle gå, berre nokre mil. Eg gikk og gikk, men det var ikkje lange biten før eg måtte stoppe for å kvile. Ein blir veldig utslått av gå i piskande regn og full storm. Da eg var halvvegs, lang inne i den mørkaste skog, såg eg ein lysning i det fjerne. Eg blei så oppspilt at eg begynte å springe i full fart. Plutseleg sklei eg på ein fordømt brokken grein, og manøvrerte fleire gonger i lufta før eg endeleg landa. Eg log der daud som ein stein og  det verka uuthaldelig i heile kroppen. Stormen hadde teken meg. Ti meter frå innkjørselen til vennen min låg eg, stille mens regnet hølja ned på meg og nesten drukna meg. Eg låg der, langt om lenge. Sekundar ble til minuttar, og minuttar ble til timar. Det følast som eg låg der i fleire dagar før redninga var på veg.  Plutseleg ble alt mørkt og dauden var nær, men plutseleg var lyset på veg. Eg såg ein skikkelse i det fjerne kome nærmare og nærmare. Mange timar seinare vakna eg  på sjukehuset i Sandvika. Legen sa til meg at eg hadde brodd fleire steder i ribbeina og venstre arm. Eg kom meg på beina igjen ganske fort, og nokre dagar seinare var eg frisk som fuglande.

Denne episoden sitter langt bak i hovudet mitt. Eg vil alltid huske episoden, og hausten minner meg stadig om trauma eg fikk. Det har på ein måte forandra heile mitt liv og livssyn når det gjeld hausten og generelt livet. Før pleidde eg å leke i løva og ha det gøy, men no får eg angsttraume av tanken på å gå ut når hausten kjem.